Mijn oma en Facebook

Hey look, I've got Facebook!

Mijn oma zegt: "Iris, als ik op 'vind ik leuk' klik, komt er 'vind ik niet meer leuk' te staan! Maar ik vind het wél leuk!" Ja. Probeer dat maar eens uit te leggen. No offence hoor, mijn oma is cool. Maar we herkennen hier denk ik allemaal het probleem wel.

Facebook en 70-plussers

De technologie van Facebook is gewoon nét iets te hoog gegrepen voor 70-plussers. Misschien zelfs wel 50-plussers, ik weet dat mijn moeder er in het begin nog moeite mee had. 'Irisssss, hoe plaats ik een nieuwe tijdlijnfoto?! Ik snap er NIETS van!' (uitroepteken uitroepteken)

Ik heb overigens mijn complete familie op Facebook. Mijn vader, moeder, oma, tantes, ooms, neefjes, nichtjes, achternichten, achterneven, achternichten van wie ik niet wist dat ze dat waren...

Is Facebook wel iets wat bij oma's hoort?

Mijn vader instrueert mijn oma wel eens dat ze misschien ietsje minder moet liken. Ietsje minder moet reageren. Stalken in een non-actieve modus. Want misschien is Facebook toch niet helemaal iets wat bij een oma hoort.

Who cares of het 'hoort'. Ik vind het wel schattig. En waardeer het wel. Aangezien mijn indrink-breazer-eerstekeermetalcoholinaanraking-periode toch voorbij is, heb ik helemaal niets meer te verbergen. En wanneer ik haar in het echt zie: no more tweedegraads brandwonden van een alles verwoestend vragenvuur!

Mijn oma is cool

Nee, ik bewonder mijn oma hier juist om. Mijn oma doet dingen die andere oma's niet doen. Mijn oma crosst heel Nederland en België rond om haar honderden sociale contacten te onderhouden. Mijn oma fietst en wandelt. Mijn oma maakt de beste kroketten ooit. Mijn oma e-mailt en heeft Facebook.

Mijn oma krijgt sjans van mannetjes die ze vervolgens streng op hun plekje zet.

Mijn oma is cool en is geen stereotype rollator. Mijn oma is geen kuddedier.

Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).

Four basic human behaviours

Leerzaam en erg grappig. Andy Edwards speelt vier gedragstypen na:
Agressief & direct, spontaan & enthousiast, vredelievend en serieus.

Natuurlijk is dit erg overdreven, maar ik weet zeker dat we allemaal wel iemand kennen die duidelijk onder één van deze typen valt!

 

 

 

Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).

Get to know me

Hieronder 9 interessante vragen die ik aan mezelf stel. 9, omdat 10 cliché is.

1.     Wanneer was je voor het laatst zenuwachtig?
Toen ik auditie deed voor Killer Karaoke. Ik moest met mijn hand in een bak met kakkerlakken een sleutel zoeken en ik kon hem niet vinden. En dat terwijl je uit volle borst Valerie moet blèren. Quite frustrating.

2.     Geloof je in reïncarnatie?

Sowieso ja! Ik geloof niet dat wanneer je sterft, alles maar in een zwart gat zal eindigen. Dus als reïncarnatie niet bestaat, dan geesten wel.

3.     Als welk dier zou je terug willen keren?
Als een homoseksuele leeuw. Lekker de hele dag luieren en achter mannetjes aan zitten.

4.     Bestaan buitenaardse wezens?
Ik denk het wel, maar niet met het uiterlijk van een marsmannetje. Waarschijnlijk zijn het gewoon eencellige beesten die we met het blote oog helemaal niet kunnen zien. En wij maar geloven dat er ET’s rondlopen.

5.     Welk woord of welke zin gebruik je vaak?
‘Are you kidding me?!’ Ja, ik probeer het af te leren. Maar het is gewoon bij me ingeprogrammeerd ofzo.

6.     Waar ben je bang voor?

Kleine, kriebelige insecten. Hoe kleiner en kriebeliger, hoe erger. Bij mijn auditie voor Killer Karaoke kreeg ik ook een slang in mijn handen geduwd, wat ik tien malen leuker vond dan de kakkerlakken.

7.     Wat zou je willen kunnen?

Gitaar spelen. Ik zie het al helemaal voor me. Gitaar mee op vakantie, kampvuurtje en spelen maar. Ik kan wel piano spelen, maar helaas neem je zo'n ding niet zo snel mee.
‘Kom jongens, help me even! Ik heb mijn piano meegenomen.’ Dus… Nee.

8.     Lachen of dromen?
Lachen in mijn droom. En ja, dat gebeurt vaak. Ik ben best wel een weirdo in mijn dromen. Ik beleef ze behoorlijk echt, waardoor ik meerdere malen opengeschaafde handen heb of wakker word wanneer ik voor de zoveelste keer over een boomstronk struikel.

9.  Saus erop of ernaast?
Sowieso ernaast. Ik heb een hekel aan doordrenkte mayo-friet.

Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).

De slechtste na-aap items #2 De fringe bikini

Luke is lucky deze zomer: overal wild western vrouwen met franjes aan de boobs. Verschillende kleurtjes, verschillende vormen: van nauwelijks bedekkend tot een grote lap stof. Paar paardrijlaarzen eronder en je bent ready to roll. Juist. Ik heb het hier over de beruchte fringe bikini.

Like & share en WIN de fringe bikini!
Facebook wordt gebombardeerd met acties: Like en share en WIN de fringe bikini! LIKE en steel de SHOW met de fringe bikini! Dus. Steel de show? Ik schaam me. Want serieus, volgens mij heb ik zelfs een keer meegedaan. Waarom eigenlijk? Loop ik dadelijk tussen alle soorten en maten vrouwen mijn franjes te showen en dan komt Doutzen Kroes voorbij met dezelfde fringe bikini. Goodbyeeee self-esteem.

Sowieso begrijp ik niet dat zelfs de appelvormigen onder ons zo graag die bikini willen. Dat ding is toch zo onflatterend als iets? Je buik tilt die franjes gewoon op waardoor zielige lapjes stof je buik zullen sieren.

Cup D+ en de fringe bikini
En wat denk je ervan als iemand met cup D+ deze bikini gaat dragen. Dat zorgt gewoon voor een geheel nieuwe parodie op de beroemde zin die we voor bruggers gebruiken: 'Hé rugzak, waar ga je met dit jongetje heen?'
Ja hoi borsten, waar gaan jullie met Pamela Anderson heen.

En mocht je wel het skinny photoshopfiguur hebben à la Doutzen, besef dan wel dat je tot de dierencategorie na-apen gaat behoren. En besef, dat het nog altijd mogelijk is dat de échte Doutzen voorbij komt lopen.

Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).

Hand art

Met een beetje creativiteit kunnen we onze handen op (kudde)dieren laten lijken. Hieronder een aantal foto's van het werk van Guido Daniele: Een Italiaanse artiest die met behulp van bodypaint en een goede dosis fantasie in staat is om een waar kunstwerk van een hand te maken.

Voor meer van zijn werk klik hier. 

Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).

Het bewijs dat we iedereen in hokjes kunnen plaatsen

So you think you're one of a kind?

Neem eens een kijkje op de website Exactitudes. Veggies, Latte Lovers, Yummie Mummies, Flexmanagers, Backpackers, Cassettes Gang, Pocketmonsters en Butchers. Het bewijs dat mensen wel degelijk in hokjes te plaatsen zijn!

Bij sommige plaatjes legt een stem uit wat er met de typetjes bedoeld wordt. Hieronder een voorbeeld:

"Dutch Family. Local pragmatic tourists, armed with thermos and lunchbox, for a cultural citytrip. Checks the train, rents a bike and tours a museum. With a single, combination ticket. It all makes sense."

Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).

De hel der zangtalentshows

Het leed begon ergens bij Idols. Kun je je Jamai, Boris en Jim nog herinneren? De geliefde, ietwat schaapachtige Jim met zijn baard in de keel en de charmante Jamai die, in zijn poging om zijn geaardheid te verbergen, een relatie aanging met Idols-collega Dewi.

Men2B
Niet lang daarna kwam Popstars: The Rivals. Misschien klinken Raffish en Men2B je bekender in de oren? Seriously. Men2B. Natuurlijk begrijp ik de essentie van deze benaming, maar het laat me eerder vermoeden dat de mannen zichzelf eraan moeten herinneren dat ze man zijn. Wat misschien ook niet heel overbodig is.

Toen kwamen X-Factor, Holland's Got Talent, The Voice en The Voice Kids.
Valt het jullie ook op dat het enige, écht succesvolle programma The Voice een volledig eigen concept is? Amerika is blij dat Nederland onderhand eens een tegenprestatie levert voor al die programma-ideeën. Nou ja 'succesvol', als we naar zangkwaliteit kijken dan. Want de audities van Idols hadden wat mij betreft toch wel een hogere entertainmentfactor (zie hieronder de auditie van Herman).

Dan hebben we nog de na-geaapte Holland's Got Talent. Oké, dit is misschien geen echte zangtalentshow, maar naar mijn mening kun je het wel zo noemen. Want kippenvel krijgt men niet van botbrekende slangenjongens of lenige meisjes gewikkeld in oma's gordijn. Nee, men krijgt kippenvel van zang. Hoe saai de persoon in kwestie wel niet is.

De beruchte vrijdagavond
Maar wat is nu eigenlijk mijn persoonlijke probleem hierbij? Juist, de vrijdagavond. De vrijdagavond, wanneer mijn ouders fanatiek kijken.
De weinige vrijdagavonden die ik thuis ben, wil ik rust. Rust. Geen geluid, geen bezoek: gewoon een ultieme meditatiesfeer.
Maar nee. Elke vrijdagavond staan Jamai, Boris en Ben Saunders op volume 100 te blèren. Jerney Kaagman opent haar robotmond een paar keer, Tooske krijgt - helaas in mijn gedachten - tomaten naar haar hoofd geslingerd en de juryleden overleggen met hun belachelijke managers. En dan, ja hoor, gaan we naar 'de break'. Die 10 keer op één avond wordt ingevoerd.

Mijn ouders genieten ervan. Het verveelt nooit. Wijntjes erbij, kaasjes erbij, man op de stoel en vrouw op de bank en de avond is compleet. Ik offer me wel op. En hee, ik moet allang blij zijn. K2 zoekt K3 en Bloed, Zweet & Tranen vinden ze niet leuk.


Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).

Mercedes-Benz: It's never been part of the crowd

How do you stand out when everybody's trying to?

Een goede vraag, die Mercedes beantwoordt in haar commercial.
Namelijk: It's never been part of the crowd. Tja, lijkt me logisch als je een auto bent. We kunnen er dus niet echt iets van leren.

Echter Mercedes brengt een belangrijk punt naar voren. Zoveel mensen proberen anders te zijn. Zoveel mensen proberen vernieuwend te zijn en er anders uit te zien, wat hen ook weer onderdeel maakt van een nieuwe kudde.

Natuurlijk zijn er mensen die zich meer onderscheiden dan anderen.
Mensen kiezen er bewust of onbewust voor om op een bepaalde manier te zijn zoals ze zijn. Onder invloed van anderen en hun omgeving zullen zij hun identiteit vormen.

Een identiteit die per definitie altijd uniek is, maar ook altijd vergelijkbaar is met anderen en onder invloed is van anderen.


Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).

Waarom vrouwen samen naar het toilet gaan

Een van de grootste mysteries rondom vrouwen, als het aan mannen ligt. Als Piet aan Henk zou vragen of ie mee naar de WC gaat, denkt Henk dat Pietje wellicht iets mankeert. Maar bij vrouwen is dit de normaalste zaak van de wereld.

Zij maken er een compleet uitje van: pakken zo nodig elkaars hand en gaan op expeditie naar de toiletten. Waar ze vervolgens minimaal tien minuten verblijven. Mannen snappen hier niets van, waarom zo lang? Mooie vrouwen poepen toch niet?

Het toilet als conferentieruimte
Nee. Voor vrouwen dient het toilet als conferentieruimte. Als plek waar de avond en omgeving geanalyseerd worden. Allereerst worden de toiletten besproken. Elke keer opnieuw, ook al komen de vrouwen er elke dag: ‘Het stinkt hier zeg.’ En: ‘De toiletten zijn echt vies.’ Wanneer de vrouwen op het toilet zitten - of hangen als de toiletten vies zijn - wordt hier vrolijk over verder gediscussieerd. ‘Ik heb thuis van die nieuwe geur-dingen, die zouden ze hier ook moeten neerhangen!’ En heeft er iemand nog wat extra gereedschap nodig? Je hoeft er maar om te vragen en 10 bekende en onbekende handen tegelijkertijd steken wc-papier onder de deur door.

Check, check, dubbel check
Het schouwspel gaat vervolgens gewoon verder. Kleren worden recht getrokken, er wordt bij elkaar gecheckt of er geen wc-papier in de panty is blijven steken. Echter de vrouwelijke einzelgängers onder ons worden nog wel eens betrapt op een stukje papier aan de schoen of rok.

Daarna wordt het gesprek steeds diepgaander. Vriendjes, crushes en total strangers worden besproken. ‘Had je dat lekker ding aan de bar gezien? Ik dacht dat hij keek, maar misschien zie ik het wel weer verkeerd. Hij zal wel alleen oog hebben voor die bitch in die veel te mooie jurk.’ Waarop de vriendin advies zal geven. ‘Probeer het toch gewoon, ik gooi wel rode wijn over haar heen!’

Het roddelritueel
Ondertussen staat er een verstrooide hippie voor de spiegel. Een einzelgänger met wc-papier aan haar schoen. De twee vrouwen laten het gesprek stil vallen en doen zogenaamd hun haar, zodat ze hun zintuigen volledig kunnen inzetten op de analyse van deze vrouw. Ze scannen de hippie vanuit hun ooghoeken. Ze wachten. Ze wachten totdat de hippie weg is en ze het roddelritueel kunnen laten losbarsten. ‘Had je haar gezien?!’ Giechel giechel. ‘Ze smeerde haar lippenstift er helemaal naast!’ Giechel. ‘Ja en had je dat wc-papier aan haar schoen gezien?! Ik zei er expres niets van, laat haar maar lekker zo lopen!’

Tenslotte wordt de aandacht weer volledig gefocust op elkaar. Make-up en haar worden bijgewerkt, attributen worden uitgewisseld en het uiterlijk wordt gekeurd.

Helemaal weer klaar om de menigte in te gaan en een half uur later weer hetzelfde ritueel te herhalen. Want als een vrouw één biertje drinkt, blijft ze naar het toilet gaan!



Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).

De slechtste na-aap items #1 UGGS

Vanaf vandaag start ik met mijn column: "De slechtste na-aap items".

Omdat na-apers kuddedieren zijn en er vaak wordt na-geaapt aan de hand van items die eigenlijk helemaal niet hip zouden moeten zijn.

Vandaag leid ik het onderwerp meteen met een fantastisch voorbeeld in, namelijk:

UGGS

Als ik je nu nog zou moeten vertellen wat uggs zijn, heb je onder een hunebed gelegen. Maar goed, voor de mensen die dat lekker vinden liggen: ik zal een poging wagen. Puur om jullie mee te nemen in mijn uggs-haat. No offence hè dragers, kan me voorstellen dat ze lekker zitten.

Want eigenlijk zijn het gewoon royal class sloffen. Tenminste als je niet de economic class Action-Uggs prefereert, die zijn er ook genoeg. Een ronde neus, zacht uitziend materiaal, een iets hardere zool eronder: helemaal slof-proof!

Zou je zeggen. Want als je daadwerkelijk op de harde stoep gaat sloffen met deze Uggs, zijn ze binnen no time tot op de pluizige binnenkant afgeschaafd.
En zie je het al voor je? Een sloffende Helmondse Breazer met haar string boven haar spijkerbroek met diamantjes?

O, yes I do.

Looks kinda like it, doesn't it?

Uggs hebben het zelfs zo ver geschopt dat andere merken ze gaan namaken. Sloffenmerken, welteverstaan. Scheelt hen ook weer budget en tijd: een kant-en-klaar idee voor een slof.

Verrassend genoeg waren Uggs in de jaren 60 een trend onder surfers. Snap je de associatie met surfers? Surfers. Uggs. Surfers. Uggs. Nee ik snap hem niet. Misschien een royal class waterschoen. Wie zal het zeggen.

Ongeveer tien jaar geleden werden Uggs dan een échte wereldwijde trend. Een trend die in de jaren 90 in de VS is gestart. Verrassend. Misschien had Kate Moss het koud ofzo door haar gebrek aan lichaamsvet en vond ze het wel een oplossing om buiten ook sloffen te dragen. En wat Kate Moss draagt is natuurlijk vanzelfsprekend helemaal werkelijk fantastisch.

In ieder geval, volgens mij snappen jullie mijn punt wel. Je hebt trendsetters en trendvolgers. Mensen die niet weten wat ze moeten dragen, dus maar dragen wat mensen, die wel weten wat ze moeten dragen, dragen. Get it?

Oké. Volgende keer ga ik verder met een ander spannend na-aap item. Tot dan!

Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).



Fotoshoot by Margit van de Kerkhof

Voor de nieuwe look van mijn blog zijn mijn zus en ik een middagje creatief bezig geweest. Dit is het resultaat! Wat vinden jullie?

Margit van de Kerkhof studeert Communicatie en Multimedia Design en fotografeert regelmatig voor haar plezier.

Voor meer van haar werk check even haar Facebook.

 

 

 

 

Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).

 

 

Top 3 kuddediermomenten

Uit alle macht probeer ik geen kuddedier te zijn. Ik bedoel, ik schrijf er niet voor niets over. Dus eigenlijk zou ik de zebra moeten zijn die zich losmaakt van de kudde en moederziel alleen gras gaat grazen. Oftewel: me vrijwillig als een kadaver aan de leeuw offeren. Oftewel: ook ik, ondanks mijn bewuste handelingen, ben en blijf een kuddedier.

Hieronder een top 3 kuddemomenten!

1. "We lopen maar die kant op, want iedereen loopt daarheen." 
Ik betrapte me er donderdag op. Mijn zus, vader en ik liepen de bioscoopzaal uit en zagen werkelijk 80% van de mensen een trap naar beneden nemen. We dachten:
is de uitgang dan beneden? Want bijna iedereen loopt daarheen!

De realiteit drong door mijn gedachten. Dit is kuddediergedrag. De uitgang is misschien wel helemaal niet daar.  Maar ik gaf me over. Ik gaf me over, verdrong de gedachte en vertrouwde volkomen op de medekuddediermens. Een natuurlijk instinct dat je laat denken dat de uitgang in de kelder is. Yeah right. De uitgang voor je blaas ja.

2. "Wow wat is daar te zien?! Iedereen kijkt die kant op!"
Je kent het vast wel. Een groepje mensen kijkt allemaal een bepaalde kant op. Je denkt, hee wat is daar te zien? Je loopt erheen. Een of andere lame breakdance-act vult de straat. Yo yo, salto, zwaaiende beentjes over de grond en daar gaat het petje alweer rond.

3. Het voetgangerslicht
In mijn eerste post kun je een typische situatie lezen. Je staat voor een zebrapad en staart ongeduldig naar het stoplicht. Je wacht en je wacht en het gaat maar niet op groen. Ook niet als er geen auto's meer rijden. Je denkt: zal ik alvast gaan? Durf ik het aan? Nee ik wacht nog even. Heel even, het zal vast niet lang meer duren. Maar heel je autistische systeem is van slag wanneer er iemand naast je oversteekt terwijl het nog rood is. Misschien wacht je stug nog wel even, maar zult gegarandeerd oversteken wanneer de tweede of derde oversteekt.

Zo zijn er nog veel meer herkenbare situaties die je wellicht onbewust meemaakt. Weet jij er nog een paar? Reageer gerust!


Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).

Six word story 1: Alleen dingen doen is altijd samen

Je maakt een wereldreis, om andere mensen, culturen en landschappen te ontmoeten. Je maakt een wereldreis om dit achteraf met anderen te kunnen delen.

Je gaat naar school, omdat anderen dit van je verwachten. Omdat het in jouw land normaal is om naar school te gaan. Om later succesvol te kunnen worden en voor jezelf en anderen te kunnen zorgen.

Je droomt. Je droomt alleen, over anderen. Over gebeurtenissen met anderen. In je droom zie je geen gezichten, maar je weet dat anderen er zijn.

Je sterft alleen, klaar voor een wereld met anderen. Je wordt samen herdacht en samen begraven.

Een wereld met anderen maakt dat jij doet wat je doet.

 

 

Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).

Over de kop: psychologische spelshowquiz

Uitzending van het programma Over de kop op vrijdag 10 mei.
De mens als kuddedier - onze hang om bij een groep te horen bepaalt voor een groot deel hoe we ons gedragen. In de studio een test met het publiek.

Erg leuk om te zien! 


Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).

Heersen de Oostblokkers over het Songfestival?

 

‘Al die Oostbloklanden hebben het toch voor het zeggen. Die stemmen allemaal op elkaar.’

Ik hoor deze quote overal om me heen. Het lijkt logisch. Soort zoekt soort, kuddedieren sluiten zich aan bij hun kuddes. Crappy Roemeense liedjes in de trant van slechte Asterix en Obelix scènes halen altijd de top. Misschien is dit hetgene waar het Oostblok van houdt. Of misschien heerst er kuddepolitiek. In ieder geval weer een goed onderwerp voor het kuddedierfenomeen, dacht ik.

Feiten die er niet zijn
Maar toen werd ik toch even op het verkeerde been gezet vandaag. Vandaag, de dag dat ik just by myself kritisch het internet indook. Niet om daadwerkelijk kritisch de zaak te bekijken hoor, ik was allang gehersenspoeld door de meningen van anderen om me heen. Nee, ik zocht feiten. Feiten om mijn verhaal te onderbouwen. Feiten, die er helemaal niet zijn.

Ik voelde me best stom. Iemand die altijd roept: ‘jaaaaaaah maar Nederland heeft toch geen kans met al die Oostblokkers. Die stemmen allemaal op elkaar.’ Cijfermatig blijkt dat West-Europa ook in staat is om te winnen door keiharde vriendjespolitiek. Minder dan de helft van de deelnemende landen bestaat uit Oostbloklanden, de rest (op een Apenland ofzo na) veelal uit het oude West-Europa. Het is dus niet zo dat de Oostbloklanden veel meer kans hebben om in de finale te komen! Onderzoek heeft verder uitgewezen dat een act nooit nummer 1 kan worden enkel door zogenoemde Oostblok-stemmen*.

Doe je vogelpakje aan!
Waar het wezenlijke verschil in zit, is in de status van het Songfestival. In de Oostbloklanden wordt het Songfestival aanbeden. Deze landen houden daadwerkelijk van alle toeters en bellen, Indianen en Asterix en Obelixjes. Kandidaten worden gepromoot en jan en alleman volgt het festival via schermen op straat*.

Wij daarentegen zijn vrij negatief en minachtend over het Songfestival. ‘Ja daag. Alsof ik mijn dinsdagavond ga besteden aan het Songfestival. Ik ga liever bloggen voor school ofzo.’ Inderdaad. Als we willen winnen kunnen we misschien nog wel iets leren van de Oostblokkers. Dus mensen, doe je vogelpakje aan, ren de straat op en zing mee met Birds!

 


Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).

*Bron: Algemeen Dagblad

Ik kook graag. Alleen niet op Moederdag.

Mama aan de kook

Damn, wat ruikt het lekker in de keuken. Ik heb wel eens gehoord dat als je eten ruikt, dat je dan een soortgelijke voldoening krijgt als van het eten ervan. Nou het zal wel hoor, laat de diëters onder ons maar kwijlend een mentaal gevecht uitvoeren met hun neus boven de pan. Ik ga in ieder geval eten. Anyways. Het is één dag Moederdag geweest en mama staat alweer zelf in de keuken. Hee, cliché om over Moederdag te bloggen. Maar ik doe het toch maar, want ik ben een kuddedier.

Ik kook graag. Alleen niet op Moederdag.

Vier weken geleden kreeg ik een e-mail van mijn moeder. Koekboek-wens Moederdag, luidde het onderwerp. Dus koken doet ze wel graag hoor. Alleen niet op Moederdag. Braaf gehoorzaamden mijn zus en ik mama’s bevel en schaften we het kookboek aan. Oké het is goed bedoeld: ze helpt ons uit de cadeaustress. Geen badschuim, handdoeken of zelfgemaakte stofzuig/kook/boodschappen-coupons meer. Maar iets, waar ze écht iets aan heeft.

Maar is Moederdag niet iets waarop je je moeder verrast en waardering toont voor wat ze allemaal doet voor je? In plaats van een gewenst of niet gewenst cadeau in de handen drukken. Er hoort eigenlijk helemaal geen cadeaustress te zijn en moeders hoeven je ook niet uit de cadeaustress te helpen. Gaat het niet om de dingen doen samen of dingen vóór je moeder doen? Bijvoorbeeld een lekker etentje verzorgen of het huis blinkend schoonmaken. En dan nog het liefst de dag vóór Moederdag of de dag erna. Gewoon omdat het kan. Om de commerciële bullcrap te vermijden. Net als kerst. Gewoon op 20 januari vieren. Ofzo.

Zondeboksdag: Valentijnsdag

Ik ben niet de enige die deze dingen zegt. Vooral Valentijnsdag is een zondebok op het gebied van ‘die commerciële onzin’. Maar toch: iedereen zegt het onzin te vinden, maar doet er toch massaal aan mee. Want stiekem vinden we kerst toch wel gezellig. En stiekem zijn we bang om mama teleur te stellen en kopen we toch maar het geliefde kookboek.  Als we het al niet voor onszelf doen, doen we het wel om anderen blij te maken. Daar gaat het ook om, toch? En heel misschien. Heeeel misschien komt het er anders niet van… Deze dagen, met of zonder de commerciële onzin eromheen, zijn er niet voor niets.

Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven). 

De billen van Jan Kooijman

Jankooijmanfan.hyves.nl
Wanneer ik Jan Kooijman in Google invoer, krijg ik de suggesties 'Jan Kooijman billen' of 'Jan Kooijman shirtless' en puilt het uit van de Jan-Kooijman-fan Hyves. En dat is nu precies wat ik bedoel. Oké, ik zal niet zeggen dat hij niet knap is. Of mooi. Of aantrekkelijk. Maar vanwaar die extreme interesse voor Jan Kooijman? Cover na cover, programma na programma: we zien hem overal. Blijft deze man dan keer op keer interessant voor de meute?

Nu nog wel. Tenminste, hoever ik het weet. De meisjes op Hyves zeggen de billen van Jan Kooijman te willen en de media zorgen ervoor. En al snel zie je dat geen enkele zender, geen enkel tijdschrift wil achterblijven. Tja, want Jan Kooijman zie je tegenwoordig overal. Dus zullen wij hem ook maar even bellen.

En dan komen de hipsters
Toch zul je zien dat ook aan deze hype een einde komt. Hipster na hipster klaagt over de Jan Kooijman hype en de media willen onderhand ook iets ander dan Meneer Hipsterkapsel. Wat uiteindelijk iedereen een hipster maakt: we willen allemaal iets anders dan die grote massa. We onderscheiden ons van de mainstream en hebben een unieke mening... Nee, get real. Ondertussen starten we gewoon weer een nieuwe massa.


Wat zeggen jullie ervan? Jan Kooijman een blijvertje of mag hij wel eens verbannen worden van tv?



Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).

De reden voor ons kuddegedrag

Wat ik nu eigenlijk wil zeggen met mijn eerste post is dat we allemaal onbewust kuddegedrag vertonen. Je probeert in de eerste instantie je individualiteit te behouden, maar gaat uiteindelijk over tot het gedrag wat ‘iedereen’ vertoont. Het volgende filmpje maakt dit extra duidelijk:

Het is een fragment uit het Amerikaanse tv-programma Candid Camera. Drie acteurs gaan met hun rug naar de liftdeuren staan. De proefpersoon zal vreemd opkijken: wie doet dat nu weer?! Echter na een paar ongemakkelijke seconden zal die persoon zich hoogstwaarschijnlijk ook omdraaien. Onbewust willen we namelijk niet anders zijn dan anderen, ook al denken we dat wel.

De reden voor ons kuddegedrag

We zeggen allemaal onze individualiteit te willen behouden en zijn hier dan ook bewust mee bezig. In het filmpje zie je de eerste man uit alle macht proberen om zich niet om te draaien. Wanneer hij dit toch doet, probeert hij het zo onopvallend mogelijk te doen– als andere mensen maar niet zien dat hij kuddegedrag vertoont! Maar eigenlijk hoeven we ons helemaal niet te schamen voor ons kuddegedrag: we doen het namelijk allemaal. De ‘zwijgspiraaltheorie’ van Elisabeth Noelle-Neumann brengt dit gedrag in kaart.

Zwijgspiraal

Het Asch Experiment maakt de essentie van de zwijgspiraal duidelijk. Je kunt het hieronder bekijken:

Je ziet dat de proefpersoon erg onzeker wordt, omdat hij telkens een ander antwoord in gedachten heeft. Het antwoord dat overduidelijk juist is! Toch geven de acteurs telkens een ander, fout antwoord. De man raakt in de war en geeft op een gegeven moment hetzelfde (foute) antwoord als de rest.

We zijn sociale wezens

Omdat we sociale wezens zijn, zijn we bang dat we onszelf van anderen isoleren wanneer we anders handelen dan anderen. Om die reden hebben we de neiging om ons aan te passen aan de meerderheid, zoals bovenstaande filmpjes duidelijk maken.

Ben jij je bewust van je kuddegedrag? Of zie je het wel eens bij anderen?
Let me know!



Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).

Een introductie: kuddedierensituaties op het zebrapad

Ik ben stereotype huisvrouw. Te voet (even die chocoladekilootjes eraf werken!) op weg naar de markt. Ik heb mijn nieuwe limegroene zomerbroek aan. Want ja, WeerOnline zei dat het vandaag 22 graden zou worden.

Ik sta voor het zebrapad en kijk geconcentreerd naar het rode poppetje. Auto’s rijden voorbij en voorbij. Het rode poppetje staat daar maar stug en stijf, bang om geplet te worden, met zijn armen tegen zijn lichaam aan gedrukt. Er wordt geacht dat ik dit ook doe.

Opeens staan de auto’s stil. Het stoplicht zal wel zo op groen springen. Is de kust veilig? Nee, meneer het rode poppetje ziet geen geel, maar ook zeker geen groen.

Maar dan. Ja ja, maar dan. Dan steekt de jongen naast me over. Hij steekt gewoon over!!! Ik kijk heen en weer, van hem naar het stoplicht. En opnieuw: van hem naar het stoplicht. Maar het poppetje tegenover me geeft nog steeds het rode sein. Ik twijfel, zal ik ook gaan? Nee, ik ben anders. Ik wacht gewoon netjes.

Maar dan! Ja ja, maar dan. Dan steekt een meisje naast me ook over. Hoe durft ze?! Ik volg haar met mijn ogen en kijk vervolgens naar het stoplicht. Het poppetje beveelt me nog steeds stokstijf te blijven staan. Dus doe ik dat.

Maar dan! Dan gebeurt het. De vrouw naast me negeert de stokstijve rode meneer en steekt over. Met dezelfde limegroene broek als ik. Met hetzelfde kapsel als ik. Met dezelfde leeftijd als ik. Het moment is aangebroken: ik kan niet meer achterblijven. De kust is duidelijk veilig. Ik raap mijn moed bij elkaar en zet mijn voet op de weg.

 

Mijn blog

 

In deze blog hou ik me bezig met ‘de mens als kuddedier’. Waarom doen we de dingen die we doen en welke invloed hebben anderen hierop? We willen allemaal speciaal zijn en willen vooral niet geloven dat we kuddedieren zijn. Maar geloof me: we zijn het allemaal. Anders hadden we die felbegeerde wereldreis allang gemaakt…

De komende tijd zal ik dit onderwerp in een breed perspectief bespreken. Van grappige stereotypes en hypes tot de achterliggende gedragspsychologie.

Aangezien dit een opdracht voor school is, hoop ik dat jullie actief met me meedenken en meedoen en vooral veel reacties gaan plaatsen. Ik zou zeggen: veel leesplezier en volg mijn blog!


Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).