De hel der zangtalentshows

Het leed begon ergens bij Idols. Kun je je Jamai, Boris en Jim nog herinneren? De geliefde, ietwat schaapachtige Jim met zijn baard in de keel en de charmante Jamai die, in zijn poging om zijn geaardheid te verbergen, een relatie aanging met Idols-collega Dewi.

Men2B
Niet lang daarna kwam Popstars: The Rivals. Misschien klinken Raffish en Men2B je bekender in de oren? Seriously. Men2B. Natuurlijk begrijp ik de essentie van deze benaming, maar het laat me eerder vermoeden dat de mannen zichzelf eraan moeten herinneren dat ze man zijn. Wat misschien ook niet heel overbodig is.

Toen kwamen X-Factor, Holland's Got Talent, The Voice en The Voice Kids.
Valt het jullie ook op dat het enige, écht succesvolle programma The Voice een volledig eigen concept is? Amerika is blij dat Nederland onderhand eens een tegenprestatie levert voor al die programma-ideeën. Nou ja 'succesvol', als we naar zangkwaliteit kijken dan. Want de audities van Idols hadden wat mij betreft toch wel een hogere entertainmentfactor (zie hieronder de auditie van Herman).

Dan hebben we nog de na-geaapte Holland's Got Talent. Oké, dit is misschien geen echte zangtalentshow, maar naar mijn mening kun je het wel zo noemen. Want kippenvel krijgt men niet van botbrekende slangenjongens of lenige meisjes gewikkeld in oma's gordijn. Nee, men krijgt kippenvel van zang. Hoe saai de persoon in kwestie wel niet is.

De beruchte vrijdagavond
Maar wat is nu eigenlijk mijn persoonlijke probleem hierbij? Juist, de vrijdagavond. De vrijdagavond, wanneer mijn ouders fanatiek kijken.
De weinige vrijdagavonden die ik thuis ben, wil ik rust. Rust. Geen geluid, geen bezoek: gewoon een ultieme meditatiesfeer.
Maar nee. Elke vrijdagavond staan Jamai, Boris en Ben Saunders op volume 100 te blèren. Jerney Kaagman opent haar robotmond een paar keer, Tooske krijgt - helaas in mijn gedachten - tomaten naar haar hoofd geslingerd en de juryleden overleggen met hun belachelijke managers. En dan, ja hoor, gaan we naar 'de break'. Die 10 keer op één avond wordt ingevoerd.

Mijn ouders genieten ervan. Het verveelt nooit. Wijntjes erbij, kaasjes erbij, man op de stoel en vrouw op de bank en de avond is compleet. Ik offer me wel op. En hee, ik moet allang blij zijn. K2 zoekt K3 en Bloed, Zweet & Tranen vinden ze niet leuk.


Als je hier nu toch bent, like en/of volg mijn blog even met je Facebookaccount! Rechtsboven onder de foto (op mobiel moet je even internetversie weergeven).